گل، جعبه‌های دستمال‌کاغذی، اسپند، فال و. در دستانی کوچک در پشت چراغ‌قرمزها با قیافه‌ای ملتمس که. آقا تو رو خدا بخر.
 هرروزه در سطح شهر شاهد حضور پررنگ کودکان فراموش‌شده‌ای هستیم که جامانده از آغوش گرم خانواده و چرخه آموزشی هستند کودکانی که ناخواسته پا به عرصه‌ای گذاشتند که خود انتخاب نکردند و لاجرم مجبور به ترک خوشی‌های زندگی در دوران کودکی خود شده‌اند
مردان و ن کوچکی که برای کسب درآمد خیابان را محل کسب‌وکار خود انتخاب نمودند و یا معامله‌شده‌اند برای درآمدی ولو اندک و دیگر مهم نیست، زیردست سرپرستان سنگدل و خشن، بر سر جسم و روح این کارگران معصوم چه می‌آید و حال‌آنکه تنها وضعیت اقتصاد و معیشت یک جامعه است که از یک کودک، کودک کار ساخته است.
وجود کودکان کار را می‌توان زاییده ناهنجاری‌هایی دانست که در جامعه وجود دارد ناهنجاری‌هایی که ریشه در عوامل بیولوژیكی مانند معلولیت‌های جسمی، خانواده همانند ازدواج ناموفق و روش‌های نادرست تربیتی و درنهایت عامل اقتصادی و اجتماعی در سطح جامعه و درنهایت خانواده که روزبه‌روز بر تعداد فراموش‌شدگان جامعه می‌افزاید.
کودکانی که علاوه بر محروم بودن از امتیازات کودکی و حقوق اساسی خود در جامعه می‌توانند منشأ بسیاری از کج‌رفتاری‌ها و رفتارهای نادرست در سطح جامعه باشند که نه‌تنها به خود بلکه سلامت جامعه را نیز به خطر می‌اندازند.
کودکانی که امروزه مجبورند در پشت چراغ‌های قرمز با فروش دستمال‌کاغذی، آدامس، فال و . به دنبال کسب درآمدی برای خانواده خویش باشند چه‌بسا که در آینده نه‌چندان دور به تکدی گری روی خواهند آورد لذا شایسته است که نهادهای متولی این موضوع را با جدیت دنبال نمایند و این اقدام با حرف بدون عمل و برنامه‌ریزی بر روی کاغذها میسر نخواهد شد و نیازمند تدابیر جدی و اساسی در این زمینه می‌باشد زیرا با مهار کردن این پدیده در دوران کودکی علاوه بر اینکه چهره شهر از این نازیبایی‌ها پاک‌ خواهد شد آسیب‌های اجتماعی که برای آیندگان رقم می‌خورد را نیز می‌توان مدیریت کرد.

 بیکاری و رکود از مشکلات حاد جامعه به شمار می‌آید و دغدغه رهبر معظم انقلاب اسلامی است. معظم له در دیدار با نمایندگان مجلس دهم یک جمله بسیار تأثیرگذار و مهم را بیان کردند و گفتند: خجلت و شرمندگی نظام از بیکاری یک جوان، از خجلت و شرمندگی جوان بیکار در خانواده خود، بیشتر است، بنابراین باید برای حل این مشکل، اقدامات جدی انجام شود».

این روزها بازار دست‌فروشی متداول و داغ و گروهی نه از سر اختیار که به دلیل شرایط سخت زندگی به این شغل روی آورده‌اند و در این میان بسیاری از جوانان ما هرروز صبح به امید کار و تلاش از خواب بیدار شده پا به خیابان‌ها گذاشته و برخلاف میل باطنی خود برای کسب لقمه‌ای نان حلال سر از پیاده‌روهای شهر برای دست‌فروشی در می‌آورند.

آری جوانان شهرمان هرگز تسلیم بی‌رحمی‌های زمانه نشده و با تمام موانعی که از سوی دستگاه‌های ذی‌ربط بر سر راهشان است همچنان به دست‌فروشی ادامه داده و می‌فروشند تا شرمسار خانواده‌های خود نباشند و شب‌هنگام با لقمه‌ای حلال به خانه بازگردند.

حال سؤال اینجاست چرا جوانی که سال‌های عمر خود را صرف کسب علم و دانش و دانشگاه کرده تا بتواند فردی مفید و مؤثر برای جامعه خود به‌حساب آید امروزه باید برای امرارمعاش خود و یا تحویل آینده سازی دیگر به گوشه خیابان پناه ببرند.

آری بسیاری از دست‌فروشان سطح شهر ما افرادی با مدارک تحصیلی و دانشگاهی می‌باشند که چند سالی از عمرشان را در دانشگاه‌ها گذرانده و از سوی خانواده‌ها برای تحصیل آن‌ها هزینه شده است.

جوانانی که پس از سپری کردن سال‌های طولانی پس از فراغت تحصیل و ناتوانی در یافتن شغل ناامید شده و درنهایت تنها گزینه باقی‌مانده یعنی دست‌فروشی را به‌عنوان شغل روزمرگی خود پذیرفته و درنهایت به‌عنوان یک راهکار به آن روی آوردند.

دست‌فروشی در شهر ما حکایت بغض‌های بی‌انتهای جوانان تحصیل‌کرده را به تصویر می‌کشد و ما تنها دلواپس و نگران چهره زشت شهر توسط این قشر از جامعه هستیم و صرفاً آنان را عامل ایجاد ظاهری نامناسب برای شهر و یا نیتی مردم به‌ویژه مغازه‌داران می‌دانیم حال‌آنکه ریشه کردن این درد تنها با فرهنگ‌سازی و همچنین اقتدار پایه‌های اقتصادی کشور امکان‌پذیر خواهد بود و دستاورد نهایی آن روی کار آمدن جامعه‌ای پرنشاط و پویا و جوان که قطعاً حق طبیعی و مسلم جوانان غیور و غیرتمند شهرمان هست.